Του Γεωργίου Β. Κασσαβέτη Τέως Κυβερνήτου Ολυμπιακής και Προέδρου της ΕΧΠΑ Διαβάζουμε κατά καιρούς, παραδόξως και σε σοβαρά έντυπα, ότι ...
Του Γεωργίου Β. Κασσαβέτη
Τέως Κυβερνήτου Ολυμπιακής και Προέδρου της ΕΧΠΑ
Διαβάζουμε κατά καιρούς, παραδόξως και σε σοβαρά έντυπα, ότι δήθεν ο Ωνάσης, κατ’ άλλους παραχώρησε, και κατ’ άλλους πούλησε την Ολυμπιακή στο κράτος, γιατί ήταν ζημιογόνος.
Και το δυστύχημα είναι πως αυτή είναι η αντίληψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.
Πως όμως να τους πείσει κανείς για το αντίθετο, όταν επί χρόνια η προπαγάνδα του σαθρού πολιτικού συστήματος τους βομβαρδίζει με το ίδιο τροπάριο, ότι ο Ωνάσης ξεφορτώθηκε την Ολυμπιακή το 1974 και τη φόρτωσε στο δημόσιο;
Ανατρέχοντας στο βιβλίο του τέως Κυβερνήτου και ιστορικού Διοικητικού στελέχους της Ολυμπιακής κ. Παύλου Ιωαννίδη, «Κι αν δεν είσαι θα γίνεις», ο οποίος αναμφισβήτητα, εθήτευσε επί χρόνια δίπλα στο μεγάλο Έλληνα εφοπλιστή και ευεργέτη της Ελλάδος Αριστοτέλη Ωνάση και συνεπώς γνωρίζει καλύτερα παντός άλλου τις μύχιες σκέψεις του, θα προσπαθήσουμε να ανασκευάσουμε την ψευδή αυτή άποψη, αποδεικνύοντας με αδιάσειστα στοιχεία, ότι το κράτος, μέσα στο γενικότερο κλίμα της σοσιαλμανίας που επεκράτησε μετά την μεταπολίτευση άρπαξε κυριολεκτικά την Ολυμπιακή, που αποτελούσε τα καύχημα του Ωνάση και της χώρας.
Αναλυτικότερα.
Το καλοκαίρι του 1974 η συνεχής αύξηση των τιμών των καυσίμων και η πτώση του τουριστικού ρεύματος στην Ελλάδα, λόγω των γεγονότων της Κύπρου έχουν δημιουργήσει μεγάλη οικονομική ζημία, όχι μόνο στην Ολυμπιακή, αλλά και σε όλες τις αεροπορικές εταιρείες της Ευρώπης και της Αμερικής.
Η μία κατόπιν της άλλης οι διάφορες αεροπορικές εταιρείες προβαίνουν σε περιστολή των δρομολογίων τους και απόλυση προσωπικού.
Τον Αύγουστο του ιδίου έτους ο Ωνάσης, βλέποντας τις άλλες εταιρείες να λαμβάνουν δραστικά μέτρα για την περιστολή των εξόδων τους, δίνει εντολή στον Γενικό Διευθυντή Παύλο Ιωαννίδη, να εισηγηθεί μέτρα για την απόλυση ενός τμήματος του εργαζόμενου προσωπικού.
Σε 24 ώρες ο Ιωαννίδης εισηγείται, πως αντί της απόλυσης 800 εργαζομένων και την εκταμίευση πολλών εκατομμυρίων δραχμών για την καταβολή των νομίμων αποζημιώσεων θα ήτο προτιμότερη η εκ περιτροπής 20ήμερη διαθεσιμότητα όλου του προσωπικού από 1/9/74 – 31/3/75, οπότε έληγε το χειμερινό πρόγραμμα της εταιρείας.
Με τον τρόπο αυτό η εταιρεία θα εξοικονομούσε το αντίτιμο δέκα (10) ημερομισθίων ανά εργαζόμενο, χωρίς τις τριβές των απολύσεων με τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη και φυσικά το τεράστιο ποσό των αποζημιώσεων.
Εξ’ άλλου με τη λύση αυτή θα είχε στη διάθεσή της όλο το προσωπικό, το οποίο ήταν αναγκαίο για την εκτέλεση του θερινού προγράμματος που άρχιζε την 1/4/75.
Όταν ο Ωνάσης συμφώνησε, ο Ιωαννίδης πήρε εντολή να ανακοινώσει τα μέτρα στην Ομοσπονδία Σωματείων Πολιτικής Αεροπορίας (ΟΣΠΑ), ήτοι το Δευτεροβάθμιο Σωματείο εργαζομένων στην ΟΑ, και να ενημερώσει τους συναρμόδιους υπουργούς Συντονισμού και Συγκοινωνιών Παπαληγούρα και Βογιατζή.
Και το μεν Δ.Σ. της ΟΣΠΑ άκουσε τα μέτρα χωρίς να διατυπώσει άποψη – η εντύπωση Ιωαννίδη ήταν μάλλον θετική – οι δε δυο υπουργοί συμφώνησαν απολύτως με το προτεινόμενο μέτρο της διαθεσιμότητας .
Η μόνη παρατήρηση των υπουργών ήταν το μέτρο να εφαρμοσθεί την επομένη των εκλογών της 17ης Νοεμβρίου 1974.
Η Διοίκηση της ΟΑ όχι μόνο συμφώνησε με την έναρξη του μέτρου, αλλά και πρότεινε η εφαρμογή του να αρχίσει μία εβδομάδα μετά τις εκλογές.
Την επομένη των εκλογών, εντελώς ξαφνικά κι αναιτιολόγητα, οι δύο υπουργοί καλούν στο γραφείο του Παπαληγούρα τον Ιωαννίδη και του ανακοινώνουν, ότι η κυβέρνηση δεν εγκρίνει το μέτρο της διαθεσιμότητας.
Σε απάντησή του ο Γενικός Διευθυντής της Ολυμπιακής τους απαντά, ότι εφ’ όσον η κυβέρνηση αθετεί τη συμφωνία η εταιρεία είναι υποχρεωμένη να προβεί σε απολύσεις, όπως εξ’ άλλου έχουν κάνει όλες σχεδόν οι Αεροπορικές Εταιρείες της Ευρώπης και της Αμερικής.
Όταν ο Ιωαννίδης ενημέρωσε τον ευρισκόμενο στη Ν. Υόρκη Ωνάση για την αθέτηση της συμφωνίας από την κυβέρνηση, εκείνος έγινε έξαλλος και του έδωσε εντολή να υπογράψει αμέσως τις απολύσεις.
Ο Ιωαννίδης ζήτησε απ’ τον Ωνάση ολιγοήμερη αναβολή για λόγους δεοντολογίας, επειδή το προσωπικό δεν είχε εκφράσει αντιρρήσεις για το μέτρο της διαθεσιμότητας.
Όταν όμως ο τελευταίος δεν συμφώνησε , ο Ιωαννίδης μαζί με τις απολύσεις υπέβαλε και την παραίτησή του.
Στην ενέργεια της διοίκησης της ΟΑ αντέδρασε αμέσως η κυβέρνηση και με το νόμο 206/74 απαγόρευσε και τις απολύσεις και τη διαθεσιμότητα του προσωπικού της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
Μάλιστα στο νόμο ετέθη όρος ότι η παραβίασή του αποτελούσε ποινικό αδίκημα «παρακώλυσης συγκοινωνιών», που δικαζόταν με τη διαδικασία του αυτοφώρου.
Τα παραπάνω γεγονότα, τα οποία όχι μόνο καταγράφονται στις σελίδες του βιβλίου του έγκυρου και απολύτως αξιόπιστου τέως Γεν. Διευθυντού της Ολυμπιακής Παύλου Ιωαννίδη, ο οποίος τύγχανε της απολύτου εμπιστοσύνης του Ωνάση, όπως αυτό απεδείχθη και από τη διαθήκη του, αλλά και είναι εν γνώσει όλων των τότε στελεχών της εταιρείας, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανένα.
Το ότι η Ολυμπιακή του Ωνάση έγραψε ζημίες σε μία πετρελαϊκή κρίση, η οποία επηρέασε ολόκληρο το φάσμα των αερομεταφορών του κόσμου, δεν σημαίνει ούτε ότι ήταν ζημιογόνος, ούτε ότι είχε περιέλθει στα χάλια της Ολυμπιακής του Παναγιωτόπουλου, του Καστανίδη ,του Μαντέλη ,του Βερελή ,του Λιάπη και του Χατζηδάκη.
Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι την Ολυμπιακή δεν την έδωσε ο Ωνάσης στο κράτος, αλλά το κράτος την άρπαξε απ’ τον Ωνάση, στα πλαίσια της αδηφάγου σοσιαλμανίας, η οποία επεκράτησε μετά την μεταπολίτευση και η οποία κατασπάραξε τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, τις αστικές συγκοινωνίες, τις τράπεζες του Ανδρεάδη και όλες τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες της χώρας, αναφέρομε και τα εξής:
Στη σύσκεψη που έγινε στο Υπουργείο Συντονισμού μεταξύ των εκπροσώπων του Δημοσίου (Π. Παπαληγούρα Υπουργού Συντονισμού Ε. Δεβλέτογλου Υπουργού Οικονομικών, Γ. Βογιατζή Υπουργού. Συγκοινωνιών, Γ. Θεοφάνους Γεν. Γραμματέα Συντονισμού και Ηλία Ντέρου Αρχηγού Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας και των αντιστοίχων της ΟΑ (Αριστοτέλη Ωνάση, Τρ. Κουταλίδη Α. Ζαμπέλη και Π. Ιωαννίδη), πριν την έναρξη των συζητήσεων για τον τρόπο εφαρμογής της καταγγελίας της συμβάσεως, ο Ωνάσης άρχισε να διαβάζει ένα έγγραφο υπόμνημα προς την κυβέρνηση, το οποίο είχε ήδη έτοιμο.
Στην αντίδραση του Παπαληγούρα «Δεν κατάλαβα για χρονογραφήματα μαζευτήκαμε εδώ;» ο Ωνάσης συνέχισε, σαν να μην άκουσε, να διαβάζει τα εξής:
«Από 16 ετών, φυγάς, θύμα της ελληνικής ιθαγένειας καίτοι υπερήφανος δι’ αυτήν, υπεβλήθην μερικές φορές στα 53 χρόνια της σταδιοδρομίας μου ανά την υφήλιον σε σοβαρές αναμετρήσεις.
Έτσι:
1. Το 1948 η Νορβηγική κυβέρνηση με την σύμπραξη της Αγγλικής και Ολλανδικής κυβερνήσεως εκβιάζει τους 25 Νορβηγούς φαλαινοθήρες και μερικούς τεχνικούς δια της αφαιρέσεως των διαβατηρίων των, διότι εργάζονται εις το φαλαινοθηρικό στόλον τον μοναδικόν τότε έξω της κλειστής λέσχης των.
Ενίκησα και εξευτελίσθησαν.
2. Το 1954 ο Βασιλεύς της Σαουδικής Αραβίας με πρωθυπουργόν τον νυν Βασιλέα Φεϋζάλ και τα τότε ανήμερα θηρία και νυν υποβιβασθέντα εις ερίφια, αι επτά αδελφαί πετρελαίων, με τη συμπαράστασιν των Αμερικανικών και Αγγλικών Τραπεζών, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Φόρεϊν Όφις συμπεριλαμβανομένου, με αντιμετώπισαν.
Πάλιν ενίκησα εξαναγκάσας αυτούς εις συμβιβασμόν.
3. Το 1955, το Κογκρέσο της Αμερικής, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χέρμπερτ Μπραουνέκλ με υφυπουργόν τον σημερινόν πρόεδρον του Αρείου Πάγου Γουώρνερ Μπέργκερ, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ, ο αντιπρόεδρος Νίξον ευρίσκοντο σε αντίθεσιν μαζί μου.
Πάλιν ενίκησα, επιβάλλων συμβιβασμόν.
«Ερχόμεθα τώρα στη Μάνα μας.
Και αυτή θέλει αναμέτρησιν.
Περνάει διατάγματα το ένα μετά το άλλο (εντός 24ώρου όλα τελειωμένα, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, Κρατικό Τυπογραφείο κ.λ.π.) και προβάλλει δια της τεθλασμένης των απειλών του παντελώς ασχέτου «αυτοφώρου».
Το σπουδαιότερο δε αναδρομικώς.
Ήτοι «Δεν κάνεις αυτό που σου λέω, γιατί έτσι το θέλω»;
Θα πας φυλακή.
Καίτοι η Μάνα μας παραλογίζεται επειδή είναι Μάνα μας δίνουμε τόπο στην οργή και λέμε:
Κάνε ότι θέλεις για να μη γίνουμε ρεζίλι πριν γίνουν όλα αυτά και κατά τη διάρκεια της νομοθεσίας αυτής, αλλά και μετά διατυπώνονται, εις μάτην οι εκκλήσεις μας.
Τίποτε.
Επακολουθεί το δεύτερο νομοθέτημα.
Πάλι η φοβέρα της φυλάκισης.
Βρε Μάνα σε ικετεύω!
Θα γελοιοποιηθούμε όλοι μας στον διεθνή οικονομικό κύκλο.
Τίποτε, εξακολουθεί να θέλει αναμέτρησιν.
Οπότε παραιτούμεθα ο εις μετά τον άλλον.
Και τώρα, Μάνα ποιος θα πάει φυλακή»;
Αυτά λοιπόν τα πικρόχολα διάβασε ενώπιον των έκπληκτων εκπροσώπων της Κυβερνήσεως ο Ωνάσης, κατά τη σύσκεψη των αρχών του Ιανουαρίου του 1975, όταν είδε να του παίρνουν μέσα απ’ τα χέρια του την Ολυμπιακή, το προσωπικό δημιούργημά του, που είχε κάνει την Ελλάδα γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το ιστορικό αυτό κείμενο - μνημείο - του εννεασέλιδου υπομνήματος του Αριστοτέλη Ωνάση, με το οποίο ο μεγάλος ευεργέτης της χώρας μας διαπομπεύει την κουτοπονηριά, την ασυνέπεια, την απάτη και τον κομπογιανητισμό των ελληνικών κυβερνήσεων, καταχωρείται ολόκληρο μεταξύ των σελίδων 521 – 530 του βιβλίου του ιστορικού στελέχους της Ολυμπιακής Κυβερνήτου και Γενικού.
Διευθυντού Παύλου Ιωαννίδη.
Είμαστε βέβαιοι πως όσοι διάβασαν το εν λόγω κείμενο δεν πρόκειται να πουν ποτέ ότι ο Ωνάσης έδωσε την Ολυμπιακή στο κράτος γιατί ήταν ζημιογόνος.
Η αλήθεια είναι ότι η Ολυμπιακή Αεροπορία κρατικοποιήθηκε από τη «δεξιά» Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1975 και ξεπουλήθηκε αντί πινακίου φακής από το ίδιο κόμμα από τον ανιψιό του Κώστα Καραμανλή το 2008.
Όσοι ακόμα πιστεύουν ακόμα ότι η Νέα Δημοκρατία είναι ένα συντηρητικό κόμμα έχουν πρόβλημα.
Γεώργιος Κασσαβέτης
Επισμηναγός ε.α. – τ. Κυβερνήτης Ο.Α.
τ. Διευθύνων Σύμβουλος Εν. Απ/των Αξ/κων Αεροπορίας
