Νικόλαος Πρίντεζης: Ποια Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε την Εκκλησία της Ρώμης ως αιρετική;

ΠΟΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗ; +Νικόλαος, Καθολικός Αρχιεπίσκοπος , πρώην Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνο...

ΠΟΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗ;

+Νικόλαος, Καθολικός Αρχιεπίσκοπος, πρώην Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνου.

Συχνά μερικοί φανατικοί αδελφοί μας Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ευτυχώς ελάχιστοι, μεταξύ των οποίων δυστυχώς και μερικοί Μητροπολίτες  και «θεολόγοι»:

Συνηθίζουν να αποκαλούν την Εκκλησία της Ρώμης αιρετική. Χρησιμοποιούν επίσης χαρακτηρισμούς και επίθετα τόσο για τον Επίσκοπο Ρώμης όσο και για την Καθολική Εκκλησία που καμία άλλη Εκκλησία, δόγμα, η θρησκεία τολμά να χρησιμοποιήσει.

            Γράφουν σελίδες ολόκληρες και επανέρχονται στα ίδια και στα ίδια, νομίζοντας ότι έτσι θα πείσουν κάποιους αναγνώστες.

Είναι λοιπόν απαραίτητο,  χωρίς να σκοπεύουμε, επί ματαίω, να τους αλλάξουμε  γνώμη, να παρουσιάσουμε και τη δεδομένη αντικειμενική, ιστορική και τεκμηριωμένη γνώμη της πλειονότητας εκείνων που χωρίς ίχνος φανατισμού επιθυμούν, απλά και ταπεινά να παρουσιάσουν την βεβαιωμένη ιστορική πραγματικότητα.

Η ερώτηση λοιπόν που τίθεται είναι: Υπήρξε κάποια Οικουμενική Σύνοδος της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας που καταδίκασε την Εκκλησία της Ρώμης ως αιρετική.

Η μόνη απάντηση είναι ΟΧΙ.

Πράγματι καμία Οικουμενική Σύνοδος της πρώτης χιλιετίας (που αναγνωρίζονται και από την Ορθόδοξη και από τη Καθολική Εκκλησία) δεν καταδίκασε την Εκκλησία της Ρώμης ως αιρετική.

Οι πρώτες επτά Οικουμενικές Σύνοδοι (325–787 μ.Χ.), αναγνωρισμένες και επικυρωμένες ως Οικουμενικές, όριζαν τον επίσκοπο Ρώμης ως «πρώτον μεταξύ ίσων» (primus inter pares) ανάμεσα στους Πατριάρχες. Ποτέ δεν αμφισβήτησαν συλλογικά την ορθοδοξία της Εκκλησίας της Ρώμης. Οι Επίσκοποι Ρώμης συμμετείχαν ή εκπροσωπήθηκαν και στις επτά αυτές Οικουμενικές Συνόδους.

Μετά το Σχίσμα του 1054, αντιπρόσωποι της Εκκλησίας της Ρώμης και της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης (ο Καρδινάλιος Ουμπέρτος και ο Πατριάρχης Μιχαήλ Κερουλάριος) αφορίστηκαν αμοιβαία, αλλά στη συνέχεια δεν έγινε κάποια  Οικουμενική Σύνοδος που να καταδικάσει τη μία ή την άλλη επίσημα και συλλογικά ως αιρετική.

Αλλά και αυτοί οι αφορισμοί μεταξύ των προσώπων αφαιρέθηκαν με τον πιο επίσημο τρόπο στις 7 Δεκεμβρίου 1965, από τον Πάπα Ρώμης ΠΑΥΛΟ  ΣΤ και τον Οικουμενικό Πατριάρχη ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ Α’, με Κοινή Δήλωση, η οποία αναγνώστηκε ταυτόχρονα στην Β΄ Σύνοδο του Βατικανού (Ρώμη) και στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι (Κωνσταντινούπολη).

Η κοινή αυτή άρση δεν αναιρούσε βέβαια το Σχίσμα του 1054, που συνέβη με υπαιτιότητα και των δύο Εκκλησιών αλλά είχε ένα μεγάλο συμβολικό και εκκλησιολογικό χαρακτήρα συμφιλίωσης,

Και πράγματι το γεγονός αυτό αποτέλεσε σημαντικό βήμα για τον διαχριστιανικό διάλογο, γνωστός ως διάλογος της αγάπης, που συνεχίζεται έως σήμερα και ευχόμαστε σύντομα και με τη φώτιση του Παναγίου Πνεύματος να ολοκληρωθεί με την πλήρη ενότητα  μεταξύ της Εκκλησίας της Ρώμης και της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, (Καθολικής και της Ορθοδόξου Εκκλησίας». ενότητα.

Υπενθυμίζω ότι ο Πάπας Παύλος ο 6^ος έχει καταχωρηθεί στο Αγιολόγιο της Καθολικής Εκκλησίας ως Άγιος, ενώ ο Αθηναγόρας ο 1^ος όχι ακόμη στο Αγιολόγιο της  Ορθόδοξης!

Η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως το 879–880 (επί Φωτίου), απλώς καταδίκασε το filioque και επιβεβαίωσε το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς προσθήκες, όπως κάνουν πολλές Ανατολικές Εκκλησίες διαφόρων Λειτουργικών Ρυθμών της Ανατολής από το έτος  1596 και από το έτος 1973  η Καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα με τη συγκατάθεση της Εκκλησίας της Ρώμης με την οποία και παραμένουν σε πλήρη κοινωνία και ενότητα.

Αν και μερικοί θεωρούν Οικουμενική και τη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (κυρίως οι Ορθόδοξοι), δεν καταδίκασε  ρητά τη Ρώμη, αλλά την καινοτομία του filioque.

Η Σύνοδος του 1848 των Πατριαρχών της Ανατολής που κατηγόρησε ρητά το filioque ως πλάνη, δεν είναι Οικουμενική Σύνοδος, αλλά πανορθόδοξη σύνοδος.

Από καθαρά συνοδική-κανονική άποψη, καμία λοιπόν Οικουμενική Σύνοδος δεν έχει καταδικάσει επίσημα και συλλογικά την Εκκλησία της Ρώμης ως αιρετική. Η καταδίκη της Ρώμης από την Ορθοδοξία για αιρετικές διδασκαλίες (όπως το filioque και το αλάθητο του Πάπα) βασίζεται σε τοπικές Συνόδους, Πατερικά κείμενα και τη θεολογική Παράδοση, όχι όμως σε Οικουμενική Σύνοδο.

Από ορθόδοξη σκοπιά, η Ρώμη θεωρείται ότι εκτράπηκε στην αίρεση με τις καινοτομίες που εισήγαγε (π.χ. filioque, παπικό αλάθητο, καθαρτήριο, κ.ά.), αλλά αυτή η εκτίμηση δεν προήλθε από Οικουμενική Σύνοδο, παρά μόνο από τοπικές συνόδους και προσωπικές εκτιμήσεις μερικών Πατέρων της Εκκλησίας .

Εμείς οι Καθολικοί Χριστιανοί, παρά τις όποιες διαφορές μας με τους άλλους αδελφούς μας Ορθοδόξους Χριστιανούς, ευχόμαστε και προσευχόμαστε να συνεχιστεί ο διάλογος αγάπης και ζητούμε από τον Κύριο να επισπεύσει την μεταξύ μας πλήρη κοινωνία και ενότητα μέσα από μία ανεκτή διαφορετικότητα, η οποία και υπήρχε και πριν το έτος 1054.

Γνωρίζω ότι θα υπάρξουν κάποιοι Ορθόδοξοι Αδελφοί και αδελφοί μας, οι οποίοι θα θελήσουν, με εκτεταμένα και πάλι κείμενα, να επισκιάσουν αυτή την ιστορική και αποδεκτή από όλους τους αντικειμενικά σκεπτόμενους Θεολόγους πραγματικότητα. Οι χριστιανοί αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να  υπερτιμούν τα λάθη των άλλων και να υποτιμούν τα δικά τους. Αυτό όμως είναι έργο και άχαρο και αντιευαγγελικό!

https://aktines.blogspot.com/2025/07/blog-post_82.html#more