Θανάσης Κ. Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου επιβλήθηκε από τον ίδιο το λαό! Δεν είναι καθεστωτική τελετουργία. Είναι ζωντανή λαϊ...
Θανάσης Κ.
Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου επιβλήθηκε από τον ίδιο το λαό!
Δεν είναι καθεστωτική τελετουργία. Είναι ζωντανή λαϊκή παράδοση.
Ξεκίνησε επί Κατοχής.
Με πρωταγωνίστριες μαυροφορεμένες γυναίκες – χήρες ως επί το πλείστον – που συγκεντρώνονταν και παρηλαυναν μέσα στις πόλεις, κρατώντας στα χέρια ελληνικές σημαίες, κάτω από τις κάννες των στρατευμάτων Κατοχής, για να γιορτάσουν το ΟΧΙ στον Κατακτητή.
Για να διατρανώσουν την υπερηφάνεια τους:
Δεν είναι καθεστωτική τελετουργία. Είναι ζωντανή λαϊκή παράδοση.
Ξεκίνησε επί Κατοχής.
Με πρωταγωνίστριες μαυροφορεμένες γυναίκες – χήρες ως επί το πλείστον – που συγκεντρώνονταν και παρηλαυναν μέσα στις πόλεις, κρατώντας στα χέρια ελληνικές σημαίες, κάτω από τις κάννες των στρατευμάτων Κατοχής, για να γιορτάσουν το ΟΧΙ στον Κατακτητή.
Για να διατρανώσουν την υπερηφάνεια τους:
- Δεν σας φοβηθήκαμε στις 28 Οκτωβρίου, αρνηθήκαμε το τελεσίγραφό σας, σας πολεμήσαμε και σας νικήσαμε. Και τώρα που κατακτήσατε τη χώρα μας, πάλι δεν σας φοβόμαστε!
Γι’ αυτό και ετούτη ειδικά η εθνική εορτή δεν ξεριζώνεται!
Κάποιοι την αμφισβήτησαν και ζήτησαν να καταργηθεί. Πολλοί κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Κανείς δεν τόλμησε να την καταργήσει!
Γι’ αυτό και άρχισε άλλη φάμπρικα τώρα.
Δεν πάει να προκαλέσει την τελετουργία μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Γι’ αυτό και άρχισε άλλη φάμπρικα τώρα.
Η υπονόμευση και η γελοιοποίησή της.
Με παρωδιακά «καλλιτεχνικά δρώμενα» σε μια ιερή στιγμή, που ο κόσμος σκέπτεται με κατάνυξη τους νεκρούς γονιούς του ή τους παππούδες του, που πολέμησαν κι έδωσαν το αίμα τους.
Όποιου δεν του αρέσει αυτό, κάθεται σπίτι του.Δεν πάει να προκαλέσει την τελετουργία μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν και θρασίμια που ζουν για να προκαλούν και να προσβάλουν όλους τους άλλους γύρω τους.
Μια μειοψηφία είναι αυτά τα θρασίμια.
Αλλά αρκετοί για να δηλητηριάσουν την κοινωνία.
Ήδη το κάνουν.
Είναι μια μειοψηφία προβοκατόρων! Που έχουν αναγάγει την πρόκληση σε βάρος του κοινωνικού συνόλου σε ύψιστο καθήκον τους και μοναδικό λόγο ύπαρξής τους.
- Δεν πιστεύουν κάτι. Απλώς «τη βρίσκουν» να αποδομούν τα πιστεύω όλων των άλλων.
- Δεν προσπαθούν να μας πουν κάτι. Θέλουν απλώς να μας προκαλέσουν, να προσβάλλουν τις βαθύτερες πεποιθήσεις, τα ιερά και τα όσια του πολύ κόσμου.
- Δεν θέλουν να «διαμαρτυρηθούν» για κάτι. Επιδιώκουν να προκαλέσουν τους πάντες. Με κάθε τρόπο…
- Δεν έχουν σχέση με την «κριτική σκέψη». Είναι μανιακοί της «πρόκλησης».
- Δεν προσπαθούν να ανοίξουν διάλογο μαζί μας. Πασχίζουν να ξεριζώσουν ό,τι κρατάμε ως ιερό μέσα στις ψυχές μας.
Θέλετε και την απόδειξη;
Τι θα συνέβαινε αν πήγαιναν να αμαυρώσουν τις γιορτές που κάνει η Αριστερά, για να γιορτάσει τους δικούς της «αγώνες» και να τιμήσει τους δικούς τους νεκρούς;
Τι θα συνέβαινε, αν οι «σαλεμένες» της Νέας Φιλαδέλφειας πήγαιναν να κάνουν το ίδιο ακριβώς… «καλλιτεχνικό δρώμενο», όταν οι Αριστεροί τραγουδούσαν κατανυκτικά: «Παίσατε θύματα αδέλφια μου εσείς…» στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής ή στο Γοργοπόταμο;
Πόσα καντάρια ξύλο θα έτρωγαν;
Πόσο καιρό θα παρέμεναν στο ΚΑΤ για αποθεραπεία;
Θα τους έλεγαν «φασίστες» - και θα είχαν δίκιο!
Γιατί, τάχα, όταν προκαλούν τις εορτές μιας μειοψηφικής κατηγορίας συμπολιτών μας είναι «φασίστες», ενώ όταν προκαλούν ανοικτά τις εορταστικές τελετές της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας είναι, απλώς… «δημοκρατικοί πολίτες» που εκφράζουν τη «χαριτωμένη εναλλακτική τους άποψη»;
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αυτά! Ό,τι δικαιώματα έχει κάποιος, τα έχουν αυτοδικαίως όλοι! Γιατί αλλιώς, αν κάποια «δικαιώματα» τα έχουν μόνον κάποιοι, αλλά δεν τα έχει άλλος κανείς, τότε ΔΕΝ είναι δικαιώματα είναι μειοψηφικά ΠΡΟΝΟΜΙΑ!
Και η δημοκρατία υπάρχει για να καταργεί τα προνόμια των λίγων και να περιφρουρεί τα δικαιώματα των πολλών…
Θέλετε και το άλλο;
Σήμερα αμαυρώνουν τις εθνικές παρελάσεις. Αύριο μπορεί να πάνε να κάνουν το ίδιο στις θρησκευτικές τελετές. Όπου συμμετέχει μαζικά ο κόσμος.
Όπως τώρα λένε ότι «διαμαρτύρονται» για το «μιλιταριστικό πνεύμα» των μαθητικών παρελάσεων, έτσι θα πουν τότε πως διαμαρτύρονται για το «σκοταδιστικό πνεύμα» των θρησκειών.
Τι θα συμβεί αν κάνουν «καλλιτεχνικό δρώμενο» κατά την περιφορά του Επιταφίου, τη Μ. Παρασκευή σε κάποια λαϊκή συνοικία ή σε κάποια επαρχιακή πόλη;
Πιθανότατα θα φάνε… ποοολύ ξύλο!
Τι θα συμβεί, αν πάνε να κάνουν παρόμοια πρόκληση σε τελετές των μουσουλμάνων; Πιθανότατα, δεν θα βγουν ζωντανές!
Το «δικαίωμα» της έμπρακτης πρόκλησης κατά εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων οι νόμοι της Δημοκρατίας ΔΕΝ το «προστατεύουν». Το τιμωρούν!
Οι Ποινικός Κώδικας προβλέπει άρθρα δίωξης και αυστηρών ποινών για όσους προσβάλλουν τα πιστεύω των άλλων (άρθρο 188 κλπ.).
Δεν διώκεται το «φρόνημα», δηλαδή οι πεποιθήσεις.
Διώκονται οι έμπρακτες προκλήσεις κατά των πεποιθήσεων των άλλων.
Και καλώς διώκονται!
Γιατί μόνο έτσι θα περιθωριοποιηθούν όσοι επιδιώκουν να προκαλέσουν την κοινωνία.
Μόνο έτσι θα περιφρουρηθεί η κοινωνική Ειρήνη.
Με δύο λόγια: Δημοκρατία είναι:
Πίστευε ό,τι θες, αλλά μην προσβάλεις τις πεποιθήσεις των άλλων.
Αυτό τα σούργελα, δεν το έχουν καταλάβει.
Εννοώ τα σούργελα που μπήκαν στη σχολική παρέλαση του Δήμου Νέας Φιλαδελφείας και έκαναν καραγκιοζιλίκια - τάχα μου «κοινωνικό δρώμενο» εμπνευσμένο από τους Mody Pythons, τρομάρα τους.
Κι εννοώ επίσης και τα - πολύ χειρότερα – σούργελα, που βγήκαν και τις επαινούσαν από πάνω!
Τι θα συνέβαινε αν πήγαιναν να αμαυρώσουν τις γιορτές που κάνει η Αριστερά, για να γιορτάσει τους δικούς της «αγώνες» και να τιμήσει τους δικούς τους νεκρούς;
Τι θα συνέβαινε, αν οι «σαλεμένες» της Νέας Φιλαδέλφειας πήγαιναν να κάνουν το ίδιο ακριβώς… «καλλιτεχνικό δρώμενο», όταν οι Αριστεροί τραγουδούσαν κατανυκτικά: «Παίσατε θύματα αδέλφια μου εσείς…» στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής ή στο Γοργοπόταμο;
Πόσα καντάρια ξύλο θα έτρωγαν;
Πόσο καιρό θα παρέμεναν στο ΚΑΤ για αποθεραπεία;
Θα τους έλεγαν «φασίστες» - και θα είχαν δίκιο!
Γιατί, τάχα, όταν προκαλούν τις εορτές μιας μειοψηφικής κατηγορίας συμπολιτών μας είναι «φασίστες», ενώ όταν προκαλούν ανοικτά τις εορταστικές τελετές της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας είναι, απλώς… «δημοκρατικοί πολίτες» που εκφράζουν τη «χαριτωμένη εναλλακτική τους άποψη»;
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αυτά! Ό,τι δικαιώματα έχει κάποιος, τα έχουν αυτοδικαίως όλοι! Γιατί αλλιώς, αν κάποια «δικαιώματα» τα έχουν μόνον κάποιοι, αλλά δεν τα έχει άλλος κανείς, τότε ΔΕΝ είναι δικαιώματα είναι μειοψηφικά ΠΡΟΝΟΜΙΑ!
Και η δημοκρατία υπάρχει για να καταργεί τα προνόμια των λίγων και να περιφρουρεί τα δικαιώματα των πολλών…
Θέλετε και το άλλο;
Σήμερα αμαυρώνουν τις εθνικές παρελάσεις. Αύριο μπορεί να πάνε να κάνουν το ίδιο στις θρησκευτικές τελετές. Όπου συμμετέχει μαζικά ο κόσμος.
Όπως τώρα λένε ότι «διαμαρτύρονται» για το «μιλιταριστικό πνεύμα» των μαθητικών παρελάσεων, έτσι θα πουν τότε πως διαμαρτύρονται για το «σκοταδιστικό πνεύμα» των θρησκειών.
Τι θα συμβεί αν κάνουν «καλλιτεχνικό δρώμενο» κατά την περιφορά του Επιταφίου, τη Μ. Παρασκευή σε κάποια λαϊκή συνοικία ή σε κάποια επαρχιακή πόλη;
Πιθανότατα θα φάνε… ποοολύ ξύλο!
Τι θα συμβεί, αν πάνε να κάνουν παρόμοια πρόκληση σε τελετές των μουσουλμάνων; Πιθανότατα, δεν θα βγουν ζωντανές!
Το «δικαίωμα» της έμπρακτης πρόκλησης κατά εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων οι νόμοι της Δημοκρατίας ΔΕΝ το «προστατεύουν». Το τιμωρούν!
Οι Ποινικός Κώδικας προβλέπει άρθρα δίωξης και αυστηρών ποινών για όσους προσβάλλουν τα πιστεύω των άλλων (άρθρο 188 κλπ.).
Δεν διώκεται το «φρόνημα», δηλαδή οι πεποιθήσεις.
Διώκονται οι έμπρακτες προκλήσεις κατά των πεποιθήσεων των άλλων.
Και καλώς διώκονται!
Γιατί μόνο έτσι θα περιθωριοποιηθούν όσοι επιδιώκουν να προκαλέσουν την κοινωνία.
Μόνο έτσι θα περιφρουρηθεί η κοινωνική Ειρήνη.
Με δύο λόγια: Δημοκρατία είναι:
Πίστευε ό,τι θες, αλλά μην προσβάλεις τις πεποιθήσεις των άλλων.
Αυτό τα σούργελα, δεν το έχουν καταλάβει.
Εννοώ τα σούργελα που μπήκαν στη σχολική παρέλαση του Δήμου Νέας Φιλαδελφείας και έκαναν καραγκιοζιλίκια - τάχα μου «κοινωνικό δρώμενο» εμπνευσμένο από τους Mody Pythons, τρομάρα τους.
Κι εννοώ επίσης και τα - πολύ χειρότερα – σούργελα, που βγήκαν και τις επαινούσαν από πάνω!
- Στην αρχή: «τα καημένα τα παιδιά τι φταίνε; φταίνε οι δάσκαλοί τους»!
Μετά, βέβαια, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν «παιδιά» - τα ’χαν τα χρονάκια τους όλες!
Δεν είχαν σχέση ούτε με το τοπικό σχολείο ούτε καν με την περιοχή.
Οπότε άρχισε άλλο παραμύθι υπεράσπισής τους:
Δεν είχαν σχέση ούτε με το τοπικό σχολείο ούτε καν με την περιοχή.
Οπότε άρχισε άλλο παραμύθι υπεράσπισής τους:
- Είχαν καλλιτεχνικές ανησυχίες, λέει και θέλησαν - με αυτή την ανοικτή προσβολή - να εκφράσουν την «προοδευτική» θέση τους κατά του μιλιταρισμού.
Όπως θα έλεγε και ο Κάρολος Μάρξ: Του… «αποτέτοιου» τα εννιάμερα!
Πείτε σας παρακαλώ σε αυτά τα αγράμματα, πως το Θέατρο και ο χορός ως κατεξοχήν «κοινωνικές» μορφές τέχνης (σε αντίθεση με τα εικαστικά που μπορεί να είναι πολύ πιο «προσωπική» έκφραση), έχουν άμεση σχέση με τους κώδικες της κοινωνίας!
Και με την αίσθηση ιερότητας που υπάρχει σε κάθε κοινωνία.
Της ιερότητας που θερμαίνει τις ψυχές και της ιερότητας που εμπνέει τις υπέρτατες αξίες, πέρα από το ταπεινό σαρκίο – και το «ατομοκεντρικό σύμπαν» - του καθενός.
Χωρίς αυτή την αίσθηση «ιερότητας» δεν υπάρχει ούτε η Αισθητική ούτε το Ήθος που είναι απαραίτητα ειδικά για το Θέατρο.
Όπου οι δρώντες παράγοντες ονομάζονται από τα αρχαία χρόνια «ηθοποιοί»!
«Ποιούν» ήθη! Δεν προσβάλλουν ήθη και έθιμα.
Το αρχαίο Θέατρο ξεκίνησε ως «ιεροτελεστία» (ωδή ανθρώπων ντυμένων με τραγοτόμαρα προς τιμήν Θεών). Κατά την Ποιητική του Αριστοτέλη ήταν μετεξέλιξη λατρευτικού διθυράμβου!
Με κυρίαρχο το στοιχείο της ιερότητας τότε...
Εξελίχθηκε μέσα από τη δραματική ανάδειξη ηθικών διλημμάτων (όχι ανήθικων και αδίστακτων προκλήσεων).
Αφαιρέστε την ιερότητα και τα ηθικά διλήμματα από τον Αισχύλο από το Σοφοκλή, από την Αντιγόνη, από όλη την Ορέστεια - και δεν μένει τίποτε!
Ο Σαίξπηρ παίζει ανάμεσα στην «ιερότητα» και το «ανίερο», το πρώτο που στοιχειώνει του ήρωές του, όπως στοίχειωσε τον Άμλετ το φάντασμα του πατέρα του που ζήταγε εκδίκηση για τη δολοφονία του, και το δεύτερο, το «ανίερο», που εκμαύλισε τον Ριχάρδο τον Γ’ με την βουλιμία του για εξουσία ή τον Οθέλο με την παθολογική του ζήλια.
Βγάλτε το στοιχείο της «ιερότητας» ή του «ανίερου» και δεν μένει τίποτε.
Ακόμα και στο σύγχρονο Θέατρο και τα μιούζικαλ, όπου τα ανθρώπινα πάθη συγκρούονται με τους κώδικες ανθρώπινης συμπεριφοράς (Τόσκα, Μαντάμ Μπάτερφλαϊ), με τους ηθικούς κανόνες (Κάρμεν, Σλουθ), με τους μεταφυσικούς φόβους (Περιμένοντας τον Γκοντο) ή με το ίδιο το μεταφυσικό ακόμα (Φάντασμα της Όπερας).
Βγάλτε τους κώδικες συμπεριφοράς, τα ηθικά πρότυπα και τους μεταφυσικούς φόβους και δεν μένει τίποτε όρθιο, ούτε από το σύγχρονο Θέατρο.
Τα αγράμματα σούργελα που πήγαν να κάνουν «δρώμενο» προσβάλλοντας την εθνική παρέλαση δεν έχουν σχέση με το Θέατρο και την Τέχνη.
Εκτόνωσαν τα εμμονικά απωθημένα τους και τις ψυχοπαθολογικές ιδεοληψίες τους.
Εκτόνωση ήταν - όχι «καλλιτεχνική έκφραση».
Κι αν δεν μάθουμε να ξεχωρίζουμε αυτά τα δύο, τότε θα πεθάνει η Τέχνη! Χώρια που σκοτώνουμε και την ίδια τη δημοκρατία.
Γιατί η Τέχνη μερεύει τους ανθρώπους.
Ενώ η πρόκληση τους εξαγριώνει…
ΥΓ. Για όσους εξακολουθούν να μη καταλαβαίνουν ένας χρήσιμος οδηγός:
Ανάλογα με τα γούστα και τις ανάγκες καθενός υπάρχουν πολλών ειδών «εκτονώσεις»:
Πείτε σας παρακαλώ σε αυτά τα αγράμματα, πως το Θέατρο και ο χορός ως κατεξοχήν «κοινωνικές» μορφές τέχνης (σε αντίθεση με τα εικαστικά που μπορεί να είναι πολύ πιο «προσωπική» έκφραση), έχουν άμεση σχέση με τους κώδικες της κοινωνίας!
Και με την αίσθηση ιερότητας που υπάρχει σε κάθε κοινωνία.
Της ιερότητας που θερμαίνει τις ψυχές και της ιερότητας που εμπνέει τις υπέρτατες αξίες, πέρα από το ταπεινό σαρκίο – και το «ατομοκεντρικό σύμπαν» - του καθενός.
Χωρίς αυτή την αίσθηση «ιερότητας» δεν υπάρχει ούτε η Αισθητική ούτε το Ήθος που είναι απαραίτητα ειδικά για το Θέατρο.
Όπου οι δρώντες παράγοντες ονομάζονται από τα αρχαία χρόνια «ηθοποιοί»!
«Ποιούν» ήθη! Δεν προσβάλλουν ήθη και έθιμα.
Το αρχαίο Θέατρο ξεκίνησε ως «ιεροτελεστία» (ωδή ανθρώπων ντυμένων με τραγοτόμαρα προς τιμήν Θεών). Κατά την Ποιητική του Αριστοτέλη ήταν μετεξέλιξη λατρευτικού διθυράμβου!
Με κυρίαρχο το στοιχείο της ιερότητας τότε...
Εξελίχθηκε μέσα από τη δραματική ανάδειξη ηθικών διλημμάτων (όχι ανήθικων και αδίστακτων προκλήσεων).
Αφαιρέστε την ιερότητα και τα ηθικά διλήμματα από τον Αισχύλο από το Σοφοκλή, από την Αντιγόνη, από όλη την Ορέστεια - και δεν μένει τίποτε!
Ο Σαίξπηρ παίζει ανάμεσα στην «ιερότητα» και το «ανίερο», το πρώτο που στοιχειώνει του ήρωές του, όπως στοίχειωσε τον Άμλετ το φάντασμα του πατέρα του που ζήταγε εκδίκηση για τη δολοφονία του, και το δεύτερο, το «ανίερο», που εκμαύλισε τον Ριχάρδο τον Γ’ με την βουλιμία του για εξουσία ή τον Οθέλο με την παθολογική του ζήλια.
Βγάλτε το στοιχείο της «ιερότητας» ή του «ανίερου» και δεν μένει τίποτε.
Ακόμα και στο σύγχρονο Θέατρο και τα μιούζικαλ, όπου τα ανθρώπινα πάθη συγκρούονται με τους κώδικες ανθρώπινης συμπεριφοράς (Τόσκα, Μαντάμ Μπάτερφλαϊ), με τους ηθικούς κανόνες (Κάρμεν, Σλουθ), με τους μεταφυσικούς φόβους (Περιμένοντας τον Γκοντο) ή με το ίδιο το μεταφυσικό ακόμα (Φάντασμα της Όπερας).
Βγάλτε τους κώδικες συμπεριφοράς, τα ηθικά πρότυπα και τους μεταφυσικούς φόβους και δεν μένει τίποτε όρθιο, ούτε από το σύγχρονο Θέατρο.
Τα αγράμματα σούργελα που πήγαν να κάνουν «δρώμενο» προσβάλλοντας την εθνική παρέλαση δεν έχουν σχέση με το Θέατρο και την Τέχνη.
Εκτόνωσαν τα εμμονικά απωθημένα τους και τις ψυχοπαθολογικές ιδεοληψίες τους.
Εκτόνωση ήταν - όχι «καλλιτεχνική έκφραση».
Κι αν δεν μάθουμε να ξεχωρίζουμε αυτά τα δύο, τότε θα πεθάνει η Τέχνη! Χώρια που σκοτώνουμε και την ίδια τη δημοκρατία.
Γιατί η Τέχνη μερεύει τους ανθρώπους.
Ενώ η πρόκληση τους εξαγριώνει…
ΥΓ. Για όσους εξακολουθούν να μη καταλαβαίνουν ένας χρήσιμος οδηγός:
Ανάλογα με τα γούστα και τις ανάγκες καθενός υπάρχουν πολλών ειδών «εκτονώσεις»:
- Το φτέρνισμα είναι εκτόνωση…
- Το χέσιμο είναι εκτόνωση…
- Ο «εξαερισμός» είναι εκτόνωση…
- Ο αυνανισμός είναι εκτόνωση…
- Το να τρέξεις δέκα χιλιόμετρα είναι εκτόνωση…
Η Τέχνη ΔΕΝ είναι εκτόνωση!
Η Τέχνη ποιεί ήθος, δεν προσβάλει τα ήθη των ανθρώπων.
Η Τέχνη τους εξευγενίζει δεν τους εξαγριώνει.
Δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε με προβοκάτορες που το παίζουν και «βαριά κουλτούρα». Και δεν θα τους ανεχθούμε.
Γιατί σπέρνουν θύελλες. Και θα θερίσουν καταιγίδες!
Θανάσης Κ.