Μοναδική και επίκαιρη συνέντευξη του Νότη Σφακιανάκη – Αξίζει να την ξαναθυμηθούμε για πολλούς λόγους . Διαβάστε τα κυριότερα α...
Μοναδική και επίκαιρη συνέντευξη του Νότη Σφακιανάκη – Αξίζει να την ξαναθυμηθούμε για πολλούς λόγους .
Διαβάστε τα κυριότερα αποσπάσματα.
Πριν δύο χρόνια λίγο πριν κατακτήσει τη «Φαντασία» με τη φωνή και την ερμηνεία του, ο Νότης Σφακιανάκης είχε μιλήσει για το τραγούδι, αλλά και για όλα όσα εξάπτουν όχι μόνο την
καλλιτεχνική φαντασία του, αλλά και το πολιτικό του αισθητήριο.Πριν δύο χρόνια λίγο πριν κατακτήσει τη «Φαντασία» με τη φωνή και την ερμηνεία του, ο Νότης Σφακιανάκης είχε μιλήσει για το τραγούδι, αλλά και για όλα όσα εξάπτουν όχι μόνο την
Οπως πάντα, μια συζήτηση με τον Notis είναι μια κούρσα τέρμα γκάζι!
Μαγνήτης χαρακτηρισμών και επιθέτων («εκκεντρικός», «αμφιλεγόμενος», «προκλητικός» κ.ο.κ.), ο Νότης Σφακιανάκης συνεχίζει απτόητος την πορεία του στο τραγούδι, αλλά και να υποστηρίζει ένθερμα τις πολιτικές του απόψεις.
– Τι σημαίνει για σένα το να ανεβαίνεις στη σκηνή εν μέσω της τρέχουσας μελαγχολικής συγκυρίας στην ελληνική κοινωνία;
Αν αφαιρέσουμε από τη ζωή μας την ψυχαγωγία, μετά κλάφ’ τα, θα είναι σαν να μην υπάρχουμε.
Το μόνο που θα απομείνει είναι να δουλεύουμε για να πληρώσουμε τους φόρους ή να ψάχνουμε δουλειά για να πληρώσουμε αυτούς τους φόρους.
– Ως καλλιτέχνης που δίνει μεγάλη σημασία στην επικοινωνία, υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί στη συμπεριφορά του κοινού;
Αυτό που με πληγώνει είναι η έλλειψη σεβασμού και η αγένεια.
Εγώ, π.χ., κάποια στιγμή στην οθόνη πίσω μου δείχνω τον Σολομώντα Σολωμού, έναν άνθρωπο ο οποίος, μετά από πάρα πολλά χρόνια, μου θύμισε ότι υπάρχουν ακόμη ήρωες.
Εγώ, π.χ., κάποια στιγμή στην οθόνη πίσω μου δείχνω τον Σολομώντα Σολωμού, έναν άνθρωπο ο οποίος, μετά από πάρα πολλά χρόνια, μου θύμισε ότι υπάρχουν ακόμη ήρωες.
Εννοείται ότι στο τραγούδι που του αφιερώνω δεν έχω γυρισμένη την πλάτη στον Σολομώντα, την έχω γυρισμένη στο κοινό, που κατανοεί τον λόγο.
Οταν λοιπόν κάποιος πεταχτεί και δυσανασχετήσει ή όταν κάνω έναν πρόλογο σχολιάζοντας πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και ακούω «άσ’ τα αυτά και τραγούδα», αντιδρώ, τη λέω αμέσως σε αυτόν που με πειράζει:
«Δεν πας κάπου αλλού, ρε μεγάλε, να αγοράσεις κάνα δίσκο να ακούσεις ό,τι θέλεις;
Τι είμαι εγώ; Τζουκ μποξ είμαι, μόνο να τραγουδάω;
Δηλαδή, τι ήρθες εδώ, να με ακούσεις σαν μηχανάκι, σαν κάποιον που δεν ζει αυτό που κάνει;»
Τι σημαίνει «ψυχαγωγία»;
Πάμε και βλέπουμε κάποιον που κάνει «πρόγραμμα»;
Εμείς δεν έχουμε πρόγραμμα.
Δεν μας προγραμμάτισε κανείς.
Είμαστε αυθόρμητοι.
– Οι πολιτικές σου θέσεις, τις οποίες εκφράζεις τακτικά δημόσια και απροκάλυπτα, συνάδουν με αυτή τη λογική του «αγκαλιάσματος» της διαφορετικότητας;
Οι λαοί, επειδή έχουν προβατοποιηθεί και δεν αντιμετωπίζουν τα πράγματα με τον πρέποντα τρόπο, έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε οι δυνάστες τους να τους αναγκάζουν να φύγουν από την πατρίδα τους.
Αυτός είναι ένας παγκόσμιος φασισμός: φεύγω από την πατρίδα μου, έρχομαι στη δική σου χωρίς να ρωτήσω κανέναν, βιάζω τους νόμους της δικής σου πατρίδας και μετά κάνω και διαδήλωση -εφόσον μου το επιτρέπει και η κυβέρνησή σου- και απαιτώ να κάνω τέμενος για να προσεύχομαι κ.λπ.
Ρε φίλε, δεν πας να γαμ… κάπου αλλού;
Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με κακία, ούτε με ρατσισμό.
Αγαπώ τον κάθε άνθρωπο, απ’ όπου κι αν προέρχεται, όποιο χρώμα κι αν έχει το δέρμα του, όπως και να τον λένε.
Αλλά μέχρι το σημείο που εκείνος με σέβεται όπως τον σέβομαι κι εγώ.
Αλλά μέχρι το σημείο που εκείνος με σέβεται όπως τον σέβομαι κι εγώ.
Αυτό που λέω είναι εντάξει ο διεθνισμός, αλλά όχι μόνο για την Ελλάδα, όχι μόνο η χώρα μας να εφαρμόζει μια πολιτική ανοιχτών συνόρων, τύπου «μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε» ενώ όλοι οι άλλοι στην Ευρώπη σηκώνουν φράχτες.
Γιατί τώρα, αλλά και προηγουμένως, έχουμε τους διεθνιστές του κώλου να μας κυβερνούν. Διεθνιστής μπορείς να είσαι όταν δεν υπάρχουν σύνορα.
Οταν όμως υπάρχουν, πρέπει να τα σέβεται και ο ένας και ο άλλος.
- Ως ένας άνθρωπος που μεγάλωσε στην Κω, πώς νιώθεις που το νησί σου είναι στην πρώτη γραμμή του προσφυγικού προβλήματος;
Ηταν μαύρο το καλοκαίρι που πέρασα φέτος, διότι ένιωθα σε καθημερινή βάση τον βιασμό της πατρίδας μου με τον χειρότερο τρόπο.
Και όλο αυτό με το Μεταναστευτικό θα μπορούσαμε να το έχουμε αποτρέψει εν μια νυκτί.
Ο τρόπος θα ήταν οι αρμόδιοι υπουργοί, Αμυνας, Ναυτιλίας, Δημόσιας Τάξης, να δώσουν εντολή στο στράτευμα να παραταχθεί στα χωρικά μας ύδατα, στα σύνορά μας, με τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού.
Και να λένε σε αυτούς που έρχονται βάσει σχεδίου -και το ξέρω ακριβώς αυτό το σχέδιο- από απέναντι, με τα όπλα προτεταμένα και το δάχτυλο στη σκανδάλη, όχι για να σκοτώσεις αλλά για να εκφοβίσεις, «όπως ήρθατε, γυρίστε πίσω.
Αντί να κάνετε πέντε μίλια δυτικά, κάντε πέντε μίλια ανατολικά, γιατί δεν θα υπάρξει δεύτερη φορά».
Και μην ακούω για ανθρώπινα δικαιώματα, διότι αυτά είναι για το θεαθήναι, δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα.
Εάν σέβεσαι τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν παίρνεις τα αεροπλάνα σου και βομβαρδίζεις τους λαούς.
– Πιστεύεις ότι υπάρχει σχέδιο, μια συνωμοσία εις βάρος της Ελλάδας;
Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει σενάριο.
Π.χ. από μέρη που παλαιότερα ήταν ελληνικά, τώρα μας φέρνουν σκοπίμως λαθραίους μετανάστες ούτως ώστε να γίνει μια πληθυσμιακή αλλοίωση και να πετύχει η παγκοσμιοποίηση.
Το σχέδιο είναι να γίνουν όλα ίσωμα, διότι για να γίνει η παγκοσμιοποίηση δεν πρέπει να υπάρχουν πατρίδες. Αυτά είναι γεγονότα, δεν χρειάζεται να τα διαβάσεις κάπου, τα βλέπεις να εξελίσσονται καθημερινά μπροστά στα μάτια σου.
Το απώτερο σχέδιο είναι η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας δικτατορίας, δηλαδή να φτάσουμε όλοι σε ένα τέτοιο σημείο που να απαυδήσουμε με τους ηγέτες τους οποίους υποτίθεται πως εμείς οι ίδιοι έχουμε ορίσει.
Αλλά στην πραγματικότητα δεν τους ορίζουμε εμείς, γιατί μας τους έχουν κάνει αρεστούς τα πραγματικά αφεντικά τους χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικού Επηρεασμού και Εξευτελισμού).
Οι πολιτικοί ηγέτες μας είναι όργανα μιας ολιγαρχίας, ενός 0,05% του πληθυσμού του πλανήτη, που κάνει κουμάντο σε όλο το υπόλοιπο και έχει τον πλούτο στα χέρια της.
Αυτοί λοιπόν μας κάνουν αρεστούς τους Τσίπουρες, τους Βενιζέλους, τους Καραμαν-αλήδες, τους Σημίτηδες, τους Τσάτσους κ.λπ. Κι εμείς τους εκλέγουμε, ενώ είναι οι πλέον ακατάλληλοι, γιατί είναι υπάλληλοι άλλων.
– Πιστεύεις στη δημοκρατία;
Πιστεύω στη δικαιοσύνη.
Οταν δεν υπάρχει δικαιοσύνη δεν υπάρχει δημοκρατία, υπάρχουν φασιστικά καθεστώτα τα οποία λειτουργούν πλέον με χυδαίο τρόπο.
Και πρέπει να αντισταθούμε σε ένα σύστημα που φυλακίζει ανθρώπους χωρίς δίκη.
Εχουμε υποχρέωση να αντισταθούμε.
Για παράδειγμα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν είναι φωναχτό παράδειγμα έλλειψης δικαιοσύνης;
Αυτή η φαυλοκρατία επικρατούσε και πριν από το 1967, γι’ αυτό αναγκάστηκαν κάποιοι να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους.
Αλλά τότε το στράτευμα είχε πλήρη συνοχή και αμιγώς ελληνικές καταβολές.
Τότε ανέλαβαν ορισμένοι άνθρωποι που έβαλαν μια τάξη γιατί προηγουμένως υπήρχε αταξία.
– Κάποιοι μπορεί να σε έχουν ταυτίσει με ένα ορισμένο, ακραίο κόμμα.
Αδιαφορείς γι’ αυτό;
Πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία του ανθρώπου. Ομως η ελευθερία δεν συνεπάγεται κατάλυση κάθε ορίου.
Αυτό είναι παρεξήγηση.
Η ελευθερία δεν είναι να κάνεις ό,τι γουστάρεις.
Η ελευθερία σου σταματά εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου.
Και το πιστεύω αυτό διότι είμαι ευγενής, είμαι από καλό γένος, και δεν είναι δυνατόν ένας ευγενής να είναι φασίστας.
Εγώ δεν ταυτίζομαι με κανέναν, δεν ανήκω πουθενά. Το μόνο που είμαι είναι Ελλην.
Tελειώνει εκεί.
– Πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι σοβαρά για την πολιτική;
Αυτά που λέω με απασχολούσαν ανέκαθεν.
Το εάν ο κόσμος δεν άκουγε τον πολιτικό μου λόγο, κακό του κεφαλιού του.
Δεν έχω παρεκκλίνει ποτέ από τις απόψεις μου και αυτή η συνέπεια είναι που μου δίνει συνέχεια.
Τη δεκαετία του ’90, όταν έλεγα τις μεγάλες επιτυχίες όπως «Αετός», «Σώμα μου» κ.λπ., συγχρόνως μέσα στα ίδια άλμπουμ υπήρχαν τραγούδια όπως το «Πατρίδα μου», το «Ντροπή σε όλους μας», τα «Ναυάγια» κ.λπ. Πάντοτε φώναζα.
Στον προτελευταίο μου δίσκο υπάρχει π.χ. το τραγούδι που λέει «Είδα στον ύπνο μου και μ’ έπιασε ζαλάδα / κάτι κοράκια να κηδεύουν την Ελλάδα».
Πάντοτε ήμουν ανήσυχος.
Μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα επιβιώνω με πόνο.
Και είναι 25 χρόνια που πονάω, δεν είναι από χθες. Πονάω και φωνάζω από τότε που βγήκε στη φόρα με χυδαίο τρόπο το προς τα πού μας πηγαίνουν.
